ز غمت دوباره امشب به غزل پناه بردم،

تو ببین ،که این شکایت به سراغ ماه بردم .

چو غمت به خانه اى دل به زیاد تنگ امد،

من بی‌هنر تو بنگر به هجای آه بردم .

من از این ستاره زاران ،که به شب همی كند ناز،

به یقین رسیدم آخر ،که مهم به چاه بردم .

به همان نگاه اول ،که به شهر عشق میبرد،

كه به عمر خویش آن را چو دوای راه بردم .

شب غم دراز باشد ،چه کنم ،چه چاره سازم؟

ک به شوق وصل رویت دل بی‌گناه بردم .

تو بگو ز خلوت ما ،که صدای تك - تكشرا،

به صدای هيق - هيق خود به چه اشتباه بردم .

تو گرم به عشق بازى دل خود برنده دانی،

مگرم خبر نداری که گهی و گاه بردم؟

تو بیا به جشن نوروز ،ز غرور خویش بگزر،

و بگو ،که عقل و هوش را به همین نگاه بردم .